Soms vind je iets, maar je weet niet wat: kleine, witte rondjes. Je gebruikt ze als oogjes. Bij nader inzien zijn het skeletten van zeeëgels. Ze worden niet groter dan 1 cm. Eén gat voor de invoer, één voor de afvoer. Ze lagen in grote getale op de kust van Delftland, die zijn ze aan het opspuiten in verband met de stijging van de zeespiegel. Voorlopig zijn de komende generaties artefacten voorzien van ogen, mochten ze die nodig hebben. Of de komende generatie zeeëgels de ophoging van onze kust overleeft, is helemaal maar de vraag. Hun naam doet het ergste vermoeden: zeeboontjes…. en met boontjes loopt het vaak niet zo goed af. (“boontje komt om zijn loontje”)
